Η σύγχρονη αντιμετώπιση της συστηματικής αναφυλαξίας από τον κλινικό ιατρό

Anaphylaxis: current state of knowledge for the modern physician.

Rutkowski K, Dua S, Nasser S.

Postgrad Med J 2012;88:458-464

Published Online First: 30 March 2012 doi:10.1136/postgradmedj-2011-130634

Επιλογή του εκδότη (Editor΄s choice), με ελεύθερη πρόσβαση στο άρθρο :

http://pmj.bmj.com/content/88/1042/458.full

Abstract

Anaphylaxis is a severe, potentially fatal, hypersensitivity reaction of rapid onset. It may trigger life-threatening cardiopulmonary compromise, often with skin and mucosal changes such as urticaria and angioedema. The prevalence of anaphylaxis is increasing and the number of cases of fatal anaphylaxis appears to be rising. Food, insect stings, and drugs are the most common triggers. Novel triggers are increasingly seen and include delayed anaphylaxis to red meat, food-dependent exercise-induced reactions and anaphylaxis to monoclonal antibodies. Anaphylaxis is usually IgE mediated, but other mechanisms also play a role for example direct mast cells activation. Differential diagnosis is discussed including asthma, syncope and shock; excessive endogenous histamine, food related syndromes, and some rare diagnoses. Intramuscular epinephrine is first line treatment.

The role of other drugs is reviewed. Timed and serial serum tryptase measurements help to confirm the diagnosis. Long-term management is necessary to minimise the risk of recurrence and includes identification of the trigger(s), management of risk factors, education on avoidance and a formalised treatment plan with an epinephrine auto-injector if appropriate. Every patient who has experienced anaphylaxis should be referred to an allergy clinic for appropriate management. This is endorsed by many national guidelines (eg, UK NICE).

Anaphylaxis is often misdiagnosed or miscoded as, for example, asthma or food allergy. Most doctors will encounter a patient with anaphylaxis in their career and should to be familiar with the clinical features, management and mechanisms of this potentially fatal condition.

Σύντομη και περιεκτική ανασκόπηση με θέμα την διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση της αναφυλαξίας, από το τελευταίο τεύχος της περιοδικής έκδοσης Postgraduate Medical Journal (Αύγουστος 2012).

Στην παράγραφο για την θεραπευτική αντιμετώπιση της αναφυλαξίας επισημαίνεται ότι η ενδομυϊκή χορήγηση της αδρεναλίνης (επινεφρίνης) στο μέσον της εξω επιφάνειας του μηρού (vastus lateralis), αποτελεί την θεραπεία εκλογής σε κλινικά διαγνωσμένη συστηματική αναφυλαξία, ενώ τα αντιισταμινικά, τα κορτικοστεροειδή και οι Η2-ανταγωνιστές αποτελούν θεραπεία δεύτερης γραμμής.

Η ενδομυϊκή χορήγηση της αδρεναλίνης στο μέσον της έξω επιφάνειας του μηρού υπερτερεί, τουλάχιστον φαρμακοκινητικά, από την ενδομυϊκή ή υποδόρια χορήγησή της στον δελτοειδή.

Η ενδοφλέβια χορήγηση αδρεναλίνης, εφ΄όσον κριθεί απαραίτητη θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους εντατικολόγους με εμπειρία στην χρήση και τιτλοποίησή της υπό συνεχή αιμοδυναμική και καρδιολογική παρακολούθηση.